แง่คิดจากไก่กับเป็ด

“ไก่กับเป็ด..”

สามีภรรยาข้าวใหม่ปลามันคู่หนึ่ง ไปเดินเล่นด้วยกันในป่าใน
ค่ำคืนที่สดใสในยามฤดูร้อน ทั้งคู่กำลังมีความสุขมาก
ที่ได้ ใช้เวลาอยู่ร่วมกันตามำพัง

จนกระทั่งได้ยินเสียงแว่วๆมาแต่ ไกล “แคว้ก! แคว้ก!”

ภรรยาบอกว่า “ฟังสิ ดูเหมือนจะเป็นไก่นะ”

สามีบอกว่า “ไม่ใช่หรอก เป็นเป็ดต่างหากเล่า”

ภรรยาก็ว่า “ไม่ใช่ ฉันว่าเป็นไก่แน่นอน”
สามีเริ่มจะรำคาญ เขาบอกว่า “เป็นไปไม่ได้ ไก่ก็ต้องร้องว่า ‘เอ้กอี๊เอ้กเอ้ก’ ซิ
เป็ดถึงจะร้องว่า ‘แคว้ก! แคว้ก!’ มันเป็นเป็ดจ้ะที่รัก ”

“แคว้ก! แคว้ก!” เสียงแว่วมาอีก สามีก็บอกว่า “เห็นไหม! นั่นเสียงเป็ด”
ภรรยายังคงยืนกรานว่า “ไม่ใช่นะที่รัก ฉันแน่ใจว่าเป็นไก่แน่”
พร้อมกับอาการกระแทกส้นรองเท้า

สามีพูดอย่างออกอาการโกรธว่า
“ฟังนะจ๊ะคุณเมีย มัน…เป็น…เป็ด…ปอ…เอะ…ดอ…เป็ด! เข้าใจไหม?”

ภรรยาก็คงค้านว่า “มันเป็นไก่”
“ปัดโธ่! บอกว่าเป็ดก็เป็ดซิ เธอ……. เธอ…………”

เสียง “แคว้ก! แคว้ก!” ดังขึ้นอีกก่อนที่สามีจะกล่าวคำอะไรที่ไม่สมควรออกมา
ภรรยาผู้ใกล้จะร้องไห้เต็มแก่ก็ยังคงค้านว่า “แต่มันเป็นไก่นะ”

สามีสังเกตเห็นน้ำตาคลอหน่วยใน ดวงตาภรรยาของเขาและในที่สุด
เขาก็รำลึกได้ว่าเหตุใดเขาจึงแต่งงานกับเธอ สีหน้าของเขาอ่อนละมุนลง
และเขาก็พูดอย่างอ่อนโยนกับเธอว่า

“ขอโทษนะที่รัก ผมคิดว่าคุณคิดถูก มันเป็นไก่จริงๆแหละ”
“ขอบคุณค่ะที่รัก” เธอกล่าวพร้อมกับกระชับมือเธอเข้ากับมือเขา

เสียง “แคว้ก! แคว้ก!” ยังคงแว่วออกมาจากป่า
ขณะที่เขาทั้งสองเดินคลอเคลียกัน ต่อไปด้วยความรัก

ประเด็นของเรื่องอยู่ตรงที่ ในที่สุดสามีก็ได้ ‘ตื่น’ ขึ้นมาตระหนักว่า
จะต้องสนใจไปทำไมว่ามันเป็นไก่หรือเป็นเป็ด สิ่งที่สำคัญมากกว่า
คือความกลมเกลียวปรองดองระหว่างเขาทั้งสองที่จะทำให้
เขามีความสุขกับการเดินชมป่าในค่ำคืนอันงดงามของฤดูร้อนนั้น

มีกี่ครั้งกี่หนที่เรามั่นใจเต็มร้อยว่าเราถูกเพื่อจะพบว่าเราผิดในเวลาต่อมา…
ใครจะรู้ได้ มันอาจจะเป็นไก่ชนิดใหม่ที่กลาย พันธุ์จนร้องเหมือนเป็ดก็ได้